görüşme

Hemen hemen boş sayılabilecek sokakta genç bir kadının silueti göründü önce, sabahın erken saatlerinin vurduğu bedeninin gölgesi. Sanki uğursuzluğun bir simgesi olmayı kendisine emanet verilmiş sayan bu kadının hareketleri başlarda hafifçe yalpalasa da barizdi ki bu hareketi bile bir bilincin altında meydana gelmişti. Kuguni siyah elbisesini bir eliyle düzeltirken, yakut gözleri de çeşitli renk ve boyda taşlarla kaplı yoldan ayrılıp hemen önündeki binaya kilitlenmişti. Göz bebekleri hafifçe küçüldü ve reddedilemez bir korkuyu yansıttı. Buraya her gelişinde olduğu gibi o yadigane yakalanma korkusundan bir başkası olmadığı ise açıktı. Ethelinda, hiçbir zaman savaşacak kadar güçlü olmayacağını savunan fakat bunun yerine buna meydan da hazırlayan bir görevi kendisine bilmiş kadındı. O, her iki taraf için de yeteri kadar güçlü fakat aralarındaki o ince çizgide kalmıştı başından beri ve bunu sömürmeyi bile yeterince öğrenmişti zaman içinde. Eğer kendi yerinde bir başkası olsa nötr kalabilir ve bunların hiçbirini umursamayabilirdi ancak Ethel, kesinlikle ekmek kırıntısı kadar da olsa güç elde etmeden ne yaptığını durduracak biri değildi. Başlarda sadece amacı bir yöne hizmet etmek olmuş olsa dahi sonradan bir casus haline gelmesini sağlayan olay neydi, onu da bilmiyordu. Ancak buradaydı işte. Tüm zerafet ve tehlikeyle sanki bir ezgiymişçesine, söylenen şarkılardan biriymiş gibi bakanlıktan içeriye adımını atıyordu. Rahatsızdı; onu tanıyan biri çıkacağından. Rahatsızdı; kendi paranoyalarından. Sırtını iyice dikleştirip mermer yüzeyde ilerlerken yanından geçen insanların hiçbirinin kim olduğuna dair fikri olmadığını dahi bilse yine de bu duyguyu atamıyordu üzerinden. Oysa ne kadar da uzun süre olmuştu çift taraflı ajan gibi çalışmaya başlaması. Şu an buradakilerin hemen hepsinden çok daha kıdemli olan o kişinin kapısının önüne geldiğinde ise kendisini tanıyan birini görecek olmanın verdiği rahatlamayı kullandı mimikleri. İnce, kırık beyaz rengini benimsemiş elini kaldırıp kemikli parmaklarıyla kapıyı çaldığında bu sefer ne beklemesi gerektiğini hiç bilmiyordu. Şaşırt beni. Genç kadın cevap beklemeksizin içeriye süzüldü latif bedeni. Zaten o, hiçbir zaman bir cevap beklememişti ki.

Masanın arkasındakini görüp o bedeni tanımladığında istemsizce dudağını ısırdı. Onunla oldukça köklü bir geçmişleri olduğu ise doğruydu. İlk tanışmalarının ise genç kadının, statüsünü yahut adını bile bilmediği yabancının kolunu tutarak ona geri dönülemez bir kehanetten bahsetmesi, ardından ise ikisinin de birbirlerinin durumlarını öğrenmeleriyle ilerleyen ilişkileri şu an bu halini almıştı. Ulysses, onun güvenliğini sağlıyordu ve o da ona buna karışılık olarak bilgi verme durumundaydı. Başta oldukça cazip görünen bu teklifi bozan tek şey ise, Ethelinda'nın ondan da bilgi koparmasıydı ve adamın bundan haberi olup olmadığını veya olsaydı ne yapacağını bilmiyordu. Sadece onun yanındayken kendisine neye battığını sorguladığı ise doğruydu. Adamın, önündeki dosyalardan kalkıp ona yöneltilen bakışlarına karşılık olarak hemen karşısındaki koltukta yerini aldı. Önemli olduğunu söylemişti. Öyleydi de. Ancak ne kadarından bahsetmesinin doğru olduğunu zihninde tartmadığı da bir gerçekti mesela, ona her şeyi söylemeli miydi, bu kadar güveniyor muydu? Muhtemelen, evet. Yine de bunun Ethelinda ve Ulysses arasında bir güven meselesi olduğu söylenemezdi zaten sorun da buydu.

Sadece birkaç dakika daha onun işini yapmasını seyretmek zorunda kaldı, zihninde birbiri ardına gelen bu sorularla da boğuşurken. "Neden burada olduğumu biliyorsun değil mi?" Arkasına yaslanıp, bir bacağının diğerinin üzerine attı, çok daha büyük bir soruna el atmadan hemen önce. "Bir toplantı daha oldu." Gözleri, onunkileri yakaladı. İlgisini çekmeyi başarabilmiş miydi?